Inormacje o Fatimie i początkach XX wieku

FATIMA – to śliczne, nowoczesne miasto w Portugalii, położone dokładnie w jej geograficznym środku, kojarzy się dziś jednoznacznie wszystkim katolikom na świecie z objawieniami Matki Boskiej. Ukazała się w pobliskiej dolinie Cova da Iria trojgu dzieciom, kończącym wypas owiec. Zdarzyło się to w niedzielę 13 maja 1917 roku. W Portugalii od prawie 10 lat trwało wtedy gwałtowne prześladowanie kościoła katolickiego. 1 lutego 1908r. dwaj radykalni republikanie strzelają w Lizbonie na placu Terreiro de Paco do powozu wiozącego rodzinę królewską. Na miejscu ginie król Karol I z dynastii Braganza i jego starszy syn Ludwik Filip. Z rąk straży królewskiej ginie również dwu zamachowców. Rządy królewskie przechodzą na krótko w ręce 19 – letniego Manuela II Patriota, lekko rannego w czasie zamachu. Zainicjowana w Porto rewolucja republikanów, zmusza 4 października 1910r. młodego króla do abdykacji. Swoje życie ratuje uciekając do Gibraltaru. Wtedy na czele ogłoszonej w Portugalii Republiki, stają członkowie tajnej organizacji masońskiej "Carbonaria" w osobach jej założyciela - inż. Antonio Maria da Silvy, a także Alfonso Augusto da Costy i Sebastiao de Magalhaes Limy. 20 kwietnia 1911r. parlament portugalski uchwalił ustawę o rozdziale Kościoła od Państwa. Twórca tego dokumentu, Alfonso Augusto da Costa - prawnik z wykształcenia i późniejszy trzykrotny premier w rządzie Pierwszej Republiki, obiecywał członkom rządu i swym zwolennikom, że w ciągu dwu pokoleń " a może i wcześniej", katolicy znikną całkowicie z tego kraju. Nowy rząd rozpoczyna procesy legislacyjne, usuwające Kościół z życia kraju. Wydalono jezuitów, skonfiskowano ich majątki, zakony skazano na wymarcie, więziono i mordowano biskupów i kler. Da Costa - symbol antyklerykalizmu, zwany był przez swych przeciwników Mata-Frades czyli Zabójcą Zakonników. Dwa miesiące po ostatnich objawieniach w Fatimie, musiał niestety uciekać na dożywotnią emigrację do Paryża, gdzie ku zaskoczniu wszystkich, przestał być ateistą. W Europie tymczasem toczy się I wojna światowa, pochłaniająca miliony niewinnych ofiar. Wkrótce w Rosji władzę przejmą komuniści pod wodzą Lenina. Ich naczelnym hasłem jest totalna walka z religią. Rewolucja Październikowa przynosi Rosjanom kolejne, niewyobrażalne cierpienia i ofiary. Ludzie z trwogą patrzą na te kataklizmy, i brakuje już wszystkim nadziei na lepsze jutro. W sam środek tych wydarzeń ingeruje jednak Bóg, dając w Fatimie lekarstwo na szerzące się zło. To wtedy właśnie, cud fatimski okazał sie wskazówką dla każdego człowieka, jak powinien żyć aby jeszcze na tym świecie zaznać dobrodziejstw pokoju i sprawiedliwości. Dzięki orędziu z Fatimy, kobiety i mężczyźni naszych czasów zostali przynagleni do uwzględnienia w ich życiu wymiaru nadprzyrodzonego, o którym nie zawsze mają ochotę myśleć. Idea natarczywego wkraczania nadprzyrodzoności w codzienną ziemską rzeczywistość może stać się trudna do przyjęcia, szczególnie dla tych, którzy spotkanie człowieka z Bogiem odnoszą wyłącznie do czasów ostatecznych. Dla nich, wygodniejszy wydaje się być Bóg odległy w czasie i przestrzeni niż ten bliski i przystępny na co dzień.

FATIMA – to imię najukochańszej córki Mahometa i jego pierwszej żony – Chadidży. Żyła w latach 605 – 632. Została żoną kuzyna Mahometa, Alego, późniejszego kalifa. i do dziś, otaczana jest wielką czcią muzułmanów. Fatima jest uważana za najdoskonalszą kobietę w islamie i określana jako przywódczyni kobiet w raju ( sajjida ). Kult Fatimy rozwinął się szczególnie wśród szyitów i przybrał z czasem formy przypominające chrześcijański kult Maryji.

Jakże zastanawiające jest zestawienie tych faktów! Dwie, różniące się, monoteistyczne religie – chrześcijaństwo i islam, znajdują w nazwie Fatima jakby wspólny mianownik. Jest tu miejsce i na chrześcijańską miłość i muzułmańskie miłosierdzie. To od jej imienia, przyjęła nazwę niewielka osada na półwyspie iberyjskim, gdy został on podbity przez Arabów na początku VIII wieku. Arabowie zostali potem przepędzeni z tych terenów w 1139r. przez Alfonsa I Zdobywcę – pierwszego króla Portugalii, ale arabska nazwa małej osady pozostała i nikt już jej nie zmienił.

Do Fatimy wybierałem się już dwukrotnie. W roku 1994, po śmierci żony, chciałem udać się tam z pielgrzymką autokarową, razem z córkami ale niespodziewanie cena tej pielgrzymki tak bardzo wzrosła, że musiałem z niej zrezygnować. Dziesięć lat później, po dojściu pieszo z Francji do Santiago de Compostela, miałem zamiar dojechać jeszcze do Fatimy. Miesięczna wędrówka przez północną Hiszpanię nadwarężyła zasoby mojego portfela bardziej niż się spodziewałem. Zamiast jechać do Fatimy, od której dzieliło mnie wtedy zaledwie 380 kilometrów, zmuszony byłem wracać do domu. I znowu przeszkodą okazał sie brak pieniędzy. Dopiero za trzecim podejściem, w czerwcu 2008r. cel swój osiągnąłem.

Zdjęcia (12)

Komentarze (0)